W latach 60. XX w., w jednym z opuszczonych słowińskich gospodarstw powstała Muzealna Zagroda Słowińska, która dała początek dzisiejszemu Muzeum Wsi Słowińskiej, liczącemu kilkanaście budynków mieszkalnych i gospodarczych. Budynki mieszkalne mają konstrukcję szachulcową (zbudowane są z gliny wymieszanej z sieczką, wzmocnionej ciemnymi od dziegciu belkami) i nakryte są trzcinowymi, dachami dwuspadowymi lub naczółkowymi (z dodatkowymi, krótkimi połaciami na ścianach szczytowych). Ze względu na podmokły teren domy te nie posiadały piwnic, a dla wzmocnienia sadowiono je na kamieniach. Najstarszym eksponowanym obiektem jest chałupa Charlotty Klick z końca XVIII w., a najmłodszy budynek mieszkalny pochodzi z lat 20. XX w. W skansenie można podziwiać urządzenia wnętrz chat słowińskich, zmieniające się na przestrzeni lat – od początków XIX w. aż po lata 30. XX w. Eksponowane są też zachowane narzędzia i przedmioty codziennego użytku, z których szczególną uwagę zwracają klumpy – drewniane buty przywiązywane rzemieniami do końskich kopyt, dzięki czemu ciężar koni rozkładał się na większą powierzchnię, a zwierzęta nie zapadały się na mokradłach i wydmach. O rybackim charakterze wioski przypominają szałas rybacki, magazyn łodzi oraz rybacki składzik. W skansenie odbywają się liczne imprezy plenerowe, m.in. „Czarne Wesele”, tj. rozpoczynające sezon kopanie torfu, czy też impreza kończąca sezon, zatytułowana „Jesień pyta, co lato zrobiło”.